Cilento nationaal park

Historie van Cilento park

Het park is in 1991 is opgericht (wat een mooi jaar!) en staat sinds 1998 op de UNESCO werelderfgoedlijst. Met een mond vol heet het “Parco Nazionale del Cilento e Vallo di Diano e Alburni”. Het beslaat 181 hectare en begint onder de Sele-vlakte (vernoemd naar de Sele rivier, de belangrijkste rivier van Campanië), en wordt in het oosten begrensd door Basilicata, en eindigt in het westen en zuiden bij de Tyrreense zee.

Rudi Rides en Cilento park

De Zuid-Italië fietsvakantie van Puglia naar Amalfikust komt ook door dit nationaal park, met als hoogtepunt de klim op de vierde dag naar de Passo della Sentinella (7km – 7%), ten zuiden van de Monti Alburni (op de kaart het bovenste ‘gebergte’)

Onderdeel van de Apennijnen?

Nee, het Cilentopark is geen onderdeel van de Apennijnen, maar waar het Park Cilento ophoudt, beginnen de Apennijnen (Campanië-Lucano). Je komt op een gegeven moment borden tegen die aangeven dat je in het park bent, want dat is overal aangegeven met mooie borden (zie onder). Het maakt niet uit van welke kant je komt.

Voorbereiding

Route bedenken

Kies een regio van het park

Ik wilde graag richting Sapri of Palinuro, dat zijn echt prachtige dorpen, maar ik weet ook dat het naar Sapri 2 uur met de trein is vanuit Salerno, dus liever iets dichterbij. Vanuit Salerno moet ik sowieso de trein nemen, want het is 50km naar het zuiden tot Paestum, waar het “park” begint, en dan nog een stuk voordat je echt bergen krijgt.

De treinrails als richtlijn

Dus mijn start moest ergens tussen Paestum (en liever zuidelijker, bijv. Agropoli) en Sapri liggen. Daartussen liggen ongeveer 15 stations. Uiteindelijk vond ik een stuk weg tussen Laurino en Rofrano van 30 kilometer en 1000 hoogtemeters, en dat zag er op foto’s uit de buurt echt cool uit, dus dat moest er sowieso in zitten. Je fietst dan met aan de ene kant Monte Cervati en aan de andere kant Monte Sacro. En vanuit dat segment heb ik aan beide kanten een station gezocht. Dit zijn Vallo della Lucana en Torre Orsaia geworden.

Gratis tip: kies de grote stations

Torre Orsaia was duidelijk een onbelangrijk station op zondagmiddag. Ik had beter naar Sapri door kunnen fietsen (bijna net zo lang), want daar stoppen 10x zoveel treinen. En dat is niet het belangrijkst, want ik zat op Torre Orsaia heerlijk in de zon uiteindelijk, maar op station Torre Orsaia was geen bar om iets te eten of drinken te halen (en ook niet in de buurt), dus trek kreeg ik uiteindelijk wel na 1,5 uur wachten.

Overige voorbereiding

Het weer

Denk aan de temperatuur op het warmste punt en het koudste punt van de dag en wees op beiden voorbereid. In Park Cilento stijg je tot boven de 1000 meter boven zeeniveau: daar kan het nog wel eens kouder zijn. Ook zit je in de bergen. Het weer kan omslaan, dus denk aan de juiste gear. Voor het gemak nam ik een bikepack mee, zodat ik alles wat makkelijker mee kon krijgen. Denk vooral aan de volgende dingen

• Handschoenen, overschoenen
• Muts en buf
• Regenjas/windjack
• Kleine handdoek (zweet afdrogen na de rit)
• Schoon warm shirt (na de rit)
• Extra warm shirt (als je ruimte hebt)

Eten en pauzes

Waar zitten op de route plekken waar je kunt eten? Het park zal wel een park zijn waar je een lange tijd niks tegenkomt. Hoe plan ik de pauzes dus verstandig? Ik heb het zo opgelost: in de eerste helft (45km) ben ik twee keer gestopt bij een bar/restaurant voor koffie/taart/lunch. Voor de rest van de dag heb ik mijn eigen eten mee om het park door te komen. Zo heb ik altijd een reserve bij me. Als ik het andersom zou doen dan zou ik zonder eten kunnen komen te zitten: niet handig.

De dag en fietstocht zelf

Zondag vroeg in de trein

Het begin was gelijk goed: ik lag voor op schema, er was geen rij bij de bigliterria op station Salerno. Immers, online had ik al een kaart gekocht, maar het is voor de regionale trein niet mogelijk om online een fietskaartje te kopen.

Supplement fiets in trein?

Ik ben er nu denk ik achter waarom dit is: in elke ‘regio’ gelden andere regels en zijn er andere kosten aan verbonden. In vele regio’s is het zelfs gratis. Kijk voor een lijst op deze website. Wil je meer weten over tickets en treinreizen? Daar heb ik ook een uitgebreide blog over geschreven. In Campanië kost een fietskaartje trein voor de hele dag 3,50€, of voor een enkele reis 2€.

De fietstocht

Uiteindelijk stond er 95 kilometer en bijna 2500 hoogtemeter op papier. Een flinke tocht, maar ik had de hele dag, dus het moest goed komen.

Pattano (5km): het eerste dorp

Een klein dorp maar ideaal voor een zondagochtend. De koffiebars zijn open en de terrassen zitten al in de volle zon. Wat heb je nog meer nodig? Vlak voordat je Pattano inkomt is er Velia, waar ook een groot archeologisch park zit. Daar ben ik niet geweest.

Le storie del pane (12km): is dat een pasticceria?

Hallo! Opgelet. Zo kom je opeens langs een grote winkel waar mensen in en uit komen. Dat lijkt er goed uit te zien. Ik kijk op mijn teller en zie: 12 kilometer gehad. Dat zou wel een hele vroege pauze zijn. Aan de andere kant: de treinreis duurde ook ruim een half uur en daar heb ik maar 1 cornetto gegeten. Oké, ik ben om en door een ongekend sterke magnetische kracht sta ik even later aan de bar met caffè en pastiere.

Olijfbomen die zijn omringd door ontspringend lentegras

Na de pauze moest er weer veel geklommen worden, maar het was aangenaam warm. De extra laagjes konden uit en om mij heen was het al een beetje lente. De geel-groene gloed die ik vorig jaar april ook zag in Bologna of in Piacenza is er nu ook weer, en daar kan ik alleen maar blij van worden.

Stio (30km) Vers laagje sneeuw op de bergtoppen Cervati en Sacro?

De temperatuur blijft tijdens het klimmen goed, al verdwijnt de zon soms wel achter de berg of achter een wolk. Een vos komt nieuwsgierig onder de vangrail door kijken wie die gekke fietser is, want die komen er toch helemaal niet in deze maand?

Laurino (45km): welvarende plaats met verse pasta tent

Voordat ik de oversteek door de laatste klim van de dag ga maken moet ik weer volledig opladen. Het is net 12 uur geweest als ik Laurino binnen fiets. Iedereen zit me weer aan te gapen. Gelukkig kan ik wel een bord pasta krijgen, ook al is het voor Zuid-Italianen aan de vroege kant (ik moet ook wel iets langer wachten dan normaal). Helaas geen foto van de pasta, maar het zag er verrukkelijk uit en was binnen 2 minuten op.

Bijna 1000m klimmen de pas over

En dan naar het mooiste stuk van de tocht. Al snel na het verlaten van Laurino sla ik af naar een schijnbaar onbegaanbare weg. Even wordt het 14% en denk ik waar ben ik aan begonnen? Maar dat wordt snel minder, de hellingsgraad ook, en ritmisch fiets ik in drie kwartier naar boven. Het is overal nog kaal, maar het is zo stil. Je bent hier zo ver weg van de wereld en er komt geen auto. Het is moeilijk te begrijpen of uit te leggen. Alleen de vogels laten hun gezang horen.

Afdaling: voorzichtig naar beneden

Ik ken de weg hier niet, dus ga ik voorzichtig naar beneden. Ook is hier meer verkeer en zitten er wat oneffenheden in de weg. Gelukkig duurt dit stuk niet heel lang en zijn de donkere wolken alweer overgewaaid en heeft het een minimale hoeveelheid druppels achtergelaten. De zon begint zelfs alweer te schijnen. Hier zijn er nog een paar klimmetjes van 1-2 kilometer en dan is het afdalen naar het treinstation.

Het laatste stuk

Ik ben al redelijk moe, maar gelukkig is het laatste stuk naar beneden. Ik kom nog langs Castelruggero, wat ik leuk vind, want ik noem mijzelf hier in Italië ook Ruggero (dat begrijpen ze). Het kasteel zelf zie ik niet liggen, dus fiets ik rustig door naar het einde van de rit om te kijken hoe laat mijn trein wel niet gaat.

Trein uitgevallen, en dus maar wachten

Wegens redenen is er een trein uitgevallen, maar daar heb ik nu niks aan. Het enige wat ik kan doen is zitten wachten in de zon. Mijn laatste eten opeten, en nagenieten van deze tocht. Deze gaat zeker terugkomen, en hopelijk ben je er dan bij. In de tijd dat ik wacht razen er een aantal hogesnelheidstreinen langs mij heen. Zó dichtbij. En de zon, die blijft gewoon schijnen. Vijf minuten voordat mijn trein komt groet ze en verdwijnt ze achter de berg. A domani!